Handkerchief review: Freddie |
 |
If Handkerchief won’t make you happy, nothing ever will (Freddie) Gisteren bij de voorstelling van hun EP in ‘De Roma’ letterlijk en figuurlijk van mijn sokken geblazen door deze voor mij nog ongekende ‘Handkerchief’ en zo te horen in deze bomvolle muziektempel was ik niet alleen al speelden ze wel een thuismatch. Handkerchief is een Antwerpse rootsband die een mix brengen van swing, blues, gypsyska en ragtime met daarbij nog tal van invloeden in verweven en daarmee is voor mij de nieuwste rootsformatie hier in België geboren. Zijn halen hun inspiratie uit de jaren ’30 en ’40 en hebben hun stijl ‘Dirty Roots’ gedoopt. Deze ‘Handkerchief’ bestaat uit Christof Annaert, Het schrijven van hun muziek gebeurt spontaan en toch willen ze bij het ontstaan van een nummer niet over één nacht ijs gaan om zeker niet al te veel fouten te maken en dat hoor je duidelijk aan het resultaat en daarmee maken ze een terechte goede keuze. Waar ze ook een goede keuze in maakten was het uitkiezen van de ‘Studio Fandango’ van Els Marivoet en Dirk Lekenne voor de opnamen en ook daarin kiezen ze de weg naar garantie voor kwaliteit. Buiten de 2 intro’s bij een nummer bestaat deze EP ‘Dancing Bones’ uit 6 tracks en voor diegene die net als ik nog niet hebben gehoord van ‘Handkerchief’ weze gewaarschuwd want je zal verbaast staan dat dit een Belgische formatie is. Roots muziek als deze van de bovenste beste plank en alles wordt zomers. Opener ‘All Aboard’ was bij hun voorstelling ook al meteen een schot in de roos en nu weer is klinkt dit zo opgewekt dat je ‘dancing bones’ onmiddellijk in actie willen komen bij het horen van dit nummer. Dit nummer wordt voorafgegaan door een intro à la Screaming Jay Hawkins’ en is vrolijk, fris met een vleugje New Orleans en zelfs bij wijlen een tintje Klezmer dat werd geschreven en wordt gezongen door Christof Annaert…marvelous! Dat ze bij ‘Handkerchief’ allemaal een beetje van wanten weten voel je door het luisteren naar ‘You Can Call Me By My Name’ en je hoeft daarvoor niet Charlie Kane te noemen. De credits gaan naar ‘Handkerchief’ voor de muziek en naar Bernard Herrmann voor de lyrics. Deze tweede voltreffer wordt gezongen door Bram Stessel aan de staande bas. Het volgende nummer werd weer gemaakt in samenspreek met Christof Annaert en is meteen mijn favorietje. Deze ‘Arabian Runaway’ zou niet misstaan als een ‘funeral march’ is New Orleans want ook ginds wordt een tragische gebeurtenis door de muziek die erbij hoort omgetoverd tot een ‘fest’. ‘Barbershop Bruno’…voor dit nummer kregen ze hulp van een streekgenoot want niemand minder dan Wim De Vos aka Howlin’ bill die hierop zijn kunde aan de bluesharp nog eens ten gehore komt brengen. Dat Christof de mosterd gaat halen bij één van de grootste songwriters ever is geen hindernis want ook zijn stem is hees en grommend te noemen en toent daardoor enige gelijkenis met Tom Waits wat toch als een groot compliment mag worden beschouwd. Deze ‘Barbershop Bruno’ is ook heerlijk om naar te luisteren door het heerlijk Gyspy Ska deuntje. Ragtime en New Orleans blues liggen niet al te ver uit elkaar en dat is ook te horen bij ‘Jungle Fever’ en weerom bewijst Christof Annaert dat hij uit het juiste hout gesneden is want met dit nummer is het ‘boogie till the cows come home’. Als afsluiter komt Tijs Bonner vanachter zijn black & white keys om e gitaar ter hand te nemen en met ‘Fishbone’ ook zijn kwaliteiten als zanger laat horen en waarop een hemels rifje gipsygitaar te horen is. Bulseye voor deze Handkerchief en enige superlatieven zijn hier zeker op hun plaats. Formitastisch, you make my day! Een sterke ritme sectie met Bram en Werner, de imposante inleving van een Christof, een Tijs die van alle markten thuis is en het excellente blazerswerk van Nicholas op de trompet dat er steeds weer bovenop zit. Ne wave voor deze Handkerchief!
|
|
Tracks: Intro |
|
more info: year: 2015 label: Fandango Music Christof Annaert (vocals & guitar)
|
|